INTRICARE, Italis Intrigare, in tricas conjicere, impedire. Onomast. Lat. Græc. : "Intrico, ἐπιπλέϰω." Lex Longob. lib. 1. tit. 19. § 13. Roth. 321.: Si quis cervum domesticum alienum, qui non rugit, Intricaverit, componat, etc. Tit. 21. § 3. Roth. 331.: Si porcus cum dente hominem Intricaverit, aut si canis momorderit, etc. Editio Heroldi habet Instrigare non semel tit. 105. § 4. 6. At tit. 103. § 9. 13. legitur Intricare. Muratorius tom. 1. part. 2. pag. 42. semel legit. Instringaverit, semel Instricaverit, additque in Codice Mutin. haberi Fragaverit, fortasse, inquit, pro Flagraverit a flagris: huic conjecturæ utcumque favet Cod. Estensis, ubi legitur Plagaverit. Vide Nonium in Tricæ.

• instrigare